20.092012.By.Rajah.நானும் சூழ்நிலைக் கைதிதான்!
மனைவியின் நிர்ப்பந்தம், மாமனாரின் அறிவுரை, சகோதரிகளின் எச்சரிக்கை இவை எல்லாம் போக அருகில் இருந்த அரசாங்க பள்ளியின் அலங்கோலம் எல்லாவற்றையும் பார்த்துவிட்டு தான் குழந்தைகளை ஆங்கில வழி பள்ளிக்கூடத்தில் சேர்த்தேன்.
ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு காரணங்கள்?
மனைவிக்கு ஆங்கில வழிக் கல்வியென்பது சமூக அந்தஸ்த்து. மாமனாரின் அக்கறை வேறு விதமானது. தொடக்கத்தில் ஆங்கில அறிவு குறையினால் நான் ஏற்றுமதி நிர்வாகத்தில் போராடிக்கொண்டுருப்பதை நேரிடையாக பார்த்த அனுபவம். "உன்னோட திமிரையெல்லாம் நீயே பத்திரமா வச்சுக்கடா? புள்ளைகளாவது உருப்படற மாதிரி வளர்த்து விட்டுடா?” இது என் சகோதரிகளின் வாழ்த்தா வசவா எனப்புரிய முடியாத பேச்சு. வேறு என்ன செய்ய முடியும்? ஆனால் என் அடிப்படை கருத்து மட்டும் மாறவில்லை?
தாய் மொழியில் அடிப்படை அறிவு இல்லாமல் எப்படி ஆங்கிலத்தை முழுமையாக புரிந்து கொள்ள முடியும்? எந்த மொழியானாலும் அடிப்படைச் சிந்தனை தாய்மொழியில் தானே இருக்க வேண்டும்? ஆனால் ஒவ்வொருவரின் ஆலோசனைகளையும் கேட்டு குழந்தைகளின் பள்ளிக்கூட வசதிக்காக இப்போது அவினாசி சாலையில் உள்ள பெரியார் காலணி பக்கம் வீடு பார்த்து வந்திருந்தேன்.
இப்போது மாறி வந்த நிறுவனமும் வீட்டுக்கு அருகே இருந்தது.
நான் முதலாளியிடம் பள்ளி குறித்துக் கேட்ட போது ” நீங்கள் எதிர்பார்க்கும் தரம் என்றால் உங்கள் வீட்டுக்கு மிக அருகில் உள்ள “குட்டி சாம்ராஜ்யம் ” பெயர் உள்ள பள்ளி தான் சரியாக இருக்கும் ” என்றார். வீட்டுக்கு மிக அருகில் இருந்த காரணத்தால் அங்கேயே கொண்டு போய் சேர்க்கலாம் என்று முடிவுக்கு வந்திருந்தேன். அங்கு தமிழ்மொழிக் கல்வி இருந்ததும் அவ்வாறான முடிவுக்கான மற்றொரு காரணம்.
பள்ளிக்கு குழந்தைகளுடன் சென்ற போது அங்கு வரிசையாய நின்று கொண்டிருந்த கூட்டத்தைப் பார்த்து பிரமிப்பாய் இருந்தது.
ஓரு ஏற்றுமதி நிறுவனம் சம்பாரிக்கும் ஒரு வருட லாபத்தையையும், ஒரு மாத அட்மிஷனில் பார்த்துவிடும் இந்த பாவாத்மாக்களுக்கு கருட புராணம் என்ன தண்டனை எழுதி வைத்திருக்கும்? யோசித்துக் கொண்டே அழைப்புக்காக காத்திருந்தேன்.
என்னுடைய முறை வந்ததும் மிக பவ்யமாக பள்ளியை நடத்திக் கொண்டுருக்கும் பெண்மணி முன்னால் அமர்ந்தோம். காரணம் என்னுடைய முதலாளி நான் கிளம்பும்போதே “உங்கள் சமூக அக்கறையை உள்ளேயே வைத்துக்கொள்ளுங்கள். அந்த பொம்பள ஆம்பள மாதிரி தான் பேசுவார். அமைதியாய் இருங்கள். அவர் என்னுடைய பள்ளித்தோழி. என் பெயர் சொன்னாலே சீட் கொடுத்துவிடுவார்” என எச்சரித்து அனுப்பியிருந்தார். ஆனால் ஒவ்வொன்றும் தலைகீழாகவே நடந்தது.
தொடக்கத்தில் எங்களைப்பற்றி எதுவும் கேட்காமல் மடிக்கணினி மூலம் சில அனிமேஷன் வகையான பாடல் காட்சிகளை காட்டிவிட்டு அவர் நிறுவனத்தின் பிரஸ்தாபங்களை விவரிக்கத் தொடங்கினார். அமைதியாய் இருந்தோம். என் இரண்டு குழந்தைகளும் மலங்க மலங்க முழித்துக்கொண்டுருந்தனர். அவர் எல்லாவற்றையும் பேசி முடிந்ததும் இயல்பான ஆங்கிலத்தில் என்னுடைய பணிபுரியும் நிறுவனத்தைப்பற்றியும், முதலாளி குறித்தும் தெரியப் படுத்தினேன்.
” நீங்கள் சிபாரிசுடன் வந்து விட்டால் பெரிய கொம்பா? நான் இங்கு எந்த சிபாரிசையும் அனுமதிப்பும் இல்லை. திறமை மட்டும் தான் முக்கியம் ” என்று சப்தமாக பேசிவிட்டு என்னைப்பற்றி, என் கல்வித்தகுதி, சம்பளம், பின்புலம் என சகலத்தையும் கேட்டு விட்டு மணைவி பக்கம் திரும்பினார்.
எதற்குமே கஷ்டப்படாமல் வாழ்க்கையை அனுபவித்துக் கொண்டு என் சகியாய் என்னை சகித்துக் கொண்டு வாழ்பவளால் ஓர் அளவிற்கு மேல் அவரை சமாளிக்க முடியவில்லை.. இறுதியாக ” இருவரில் ஒருவரை மட்டும் சேர்த்துக்கொள்கிறேன். இரண்டாவது குழந்தை இன்னும் ஆக்டிவாக வந்த பிறகு கூட்டி வாருங்கள்”. என்றார். அவர் சொன்ன ஒரு குழந்தைக்கான கட்டணம் மலைப்பாய் இருந்தது. தினந்தோறும் விளையாடி விட்டு வருவதற்கு மற்ற கட்டணங்கள் தவிர்த்து சிறப்பு அன்பளிப்பாக ஒருவருக்கு இருபதாயிரம் கேட்டார்.
எனக்கு தொடக்கம் முதல் எழுந்த கேள்விகளும், கோபமும் மொத்தமாக விஸ்வரூபம் எடுத்தது. ஆனால் என்னுடைய வேகம் முதலாளிக்குத் தெரிந்தால் சிக்கலாகி விடும் என்று அமைதியாய் வெளியே வந்தோம்.
என் முதலாளியிடம் நான் பள்ளியில் நடந்த எதையும் சொல்லவில்லை. என்னுடன் வேலை செய்து கொண்டிருந்த நண்பர் சந்திரசேகர் கொடுத்த அறிவுரையின் பேரில் அருகில் உள்ள மற்றொரு அறக்கட்டளை சார்ந்த பள்ளிக்கு சென்ற போது அங்கு சேர்க்கை முடிந்து இருந்தது.
சந்திரசேகர் விருப்பத்தின்படி, பள்ளி அறையை பார்க்கலாம் என்று உள்ளே சென்றோம். மிக மிக அற்புதமாக இருந்தது. ப்ரிகேஜி நடக்கும் அறை முழுக்க விளையாட்டு சாமான்கள், பல நிறத்தில் எழுத்துக்களை விளையாட்டு வகைகளில் எழுதி வைத்திருந்தார்கள்.
வெளியே வந்த போது பள்ளி அலுவலக நிர்வாகி எதிரே வர, நண்பரின் பேச்சுத் திறமையால் விண்ணப்படிவம் பெற்று பூர்த்தி செய்து கொடுத்தேன். குழந்தைகள் விளையாட நல்ல மைதானம், சுற்றி வர கிளிகளுக்கு என்று ஒரு கூண்டு. எனக்கு ஒரு கிராமத்துக்குள் நுழைந்தது போலவேயிருந்தது. முதல் முன்று பாலர்பள்ளிக்கென்று வகுப்பறைகளை தனியாக வைத்திருந்தார்கள். எல்லாவிதத்திலும் எனக்கு சந்தோஷமாய் இருந்தது. பள்ளிக்கட்டணம் கட்டிய போது மலைப்பாகத் தெரியவில்லை. காரணம் குழந்தைகளை பள்ளியில் சேர்த்தால் போதும் என்ற மனோநிலை காரணமாக இருந்துருக்கலாம். ஆனால் அடுத்தடுத்த வருடங்களில் விபரம் தெரிந்து மற்ற பள்ளிகளின் கட்டணங்கள் ஒப்பிடும் போது இந்த பள்ளியின் கட்டணம் நியாயமானதாகவே இருந்தது.
பெற்றோர் கூட்டம் என்று ஒரு வருடத்திற்கு ஒரு முறை கூட்டுவார்கள். என் மனைவியின் பயம் அங்கு தான் தொடங்கும். ஆனால் நான் தெளிவாகவே இருப்பேன். வீட்டை விட்டு கிளம்பும் போதே ” என்னை எந்த விஷயத்திலும் எதிர்பார்க்காதே? என்று சொல்லி விடுவேன். வகுப்பு ஆசிரியர்களிடம் தலையை காட்டிவிட்டு வெளியே வந்து படிக்க வேண்டிய புத்தகங்களுடன் அங்குள்ள பூங்காவில் உட்கார்ந்திருப்பேன்.
எப்போதும் வீட்டைவிட்டு வெளியே குழந்தைகளுடன் செல்லும் போது தான் என்னுடைய நடைமுறை வாழ்க்கை கல்வி தொடங்கும். காரில் முன் பகுதியில் ஒருவரும் பின் பகுதியிலுமாய் நின்று கொண்டும் உட்கார்ந்து கொண்டு வரும், அவர்களின் ஆட்டங்கள் முடிந்த பிறகு என் பாடங்களைத் தொடங்குவேன்.
அவர்கள் பள்ளியில் படித்த ஆங்கில எண்களை தமிழில் கேட்பேன். படித்த வார்த்தைகளின் தமிழ் அர்த்தம், உறவுகளின் பெயர்கள், அவர்களை அழைக்க வேண்டிய முறைகள், அதற்குண்டான தமிழ் ஆங்கில வார்த்தைகள், ரைம்ஸின் தெளிவான ஆங்கில உச்சரிப்பு என தொடர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருப்பேன்.
ஒருவர் திடீர் என்று திண்பண்டத்தில் கவனத்தை மாற்ற அடுத்தவர் குடிக்கும் தண்ணீரை நினைவு படுத்த இடையில் தடைபட்டுவிடும். நாங்கள் செல்லவேண்டிய இடத்திற்கு போய்ச் சேருவதற்குள் முடிந்த வரை அவர்களின் தற்போதைய நிலை குறித்து மனதிற்குள் குறித்துக் கொண்டுவிடுவேன். வீட்டுக்குள் வந்ததும் மனைவியுடன் பேசினால், அது அவரின் அழுகையில் தான் முடியும்.
எனக்கு தமிழ்மொழியை மறந்து விடுவார்களோ என்ற கவலை? ஆனால் மனைவியோ வேறுவிதமாக வாதாடுவார். “ படித்து முடித்து உயர்ந்த இடத்தில் இருப்பவர்கள் அனைவரும் இது போல் தெளிவான தமிழ் அர்த்தம் தெரிந்து தான் உயர முடிந்ததா? ” என்ற வாதத்தை அழுத்தமாக எடுத்து வைப்பார்.
இந்த ஏற்றுமதி சார்ந்த தொழில் வாழ்க்கையில் அமெரிக்கரை தவிர அனைத்து நாட்டு இறக்குமதியாளருடனும் பழகியுள்ளேன். சிலரின் எரிச்சல் மட்டும் பரிசாகக் கிடைத்திருக்கிறது. சிலர் எதிர்பார்க்கும் பணம் தொடர்பான அவர்களின் நம்பிக்கை வார்த்தைகள் நமக்கு ஒத்துவராது. சிலர் திருப்பூருக்கு வராமலேயே மின் அஞ்சல் வழியாக மட்டுமே தொடர்பில் இருப்பார்கள். மிக நெருக்கமாக பழகிய இறக்குமதியாளர்கள் தொழிலைத் தாண்டி தனிப்பட்ட முறையில் நட்பாக இருப்பார்கள். அவர்களுடன் குழந்தைகளின் அன்றாட குறும்புகளை ஆன் லைனில் அரட்டை மூலம் பகிர்ந்து கொள்வதுண்டு. ஆனால் இஸ்ரேலில் இருந்து வந்த இறக்குமதியாளர் கொடுத்து விட்டுச் சென்ற பாதிப்பு என் வாழ்க்கைச் சிந்தனை சரிதான் என்ற நம்பிக்கையளித்தது.
இஸ்ரேல் இறக்குமதியாளரை இப்போது பணிபுரிந்து கொண்டிருக்கும் நிறுவனத்திலிருந்து ஆறுமாதமாக துரத்திக்கொண்டிருந்தேன்.. ” திருப்பூர்க்கு வருகிறேன். என்னை வந்து சந்தியுங்கள் ” என்று அவரிடமிருந்து மின் அஞ்சல் வந்தது. அவர் குறிப்பிட்டு இருந்த வேலன் நட்சத்திர விடுதியின் வரவேற்பரையில் நானும் முதலாளியும் அவர் குறிப்பிட்டுருந்த நாளில் காத்திருந்தோம். அந்த நவீன வரவேற்பரையில் ஆறு பேர்கள் அங்கு காத்திருந்தனர். அதில் இரண்டு தரகர்கள். எனக்கு குழப்பமாய் இருந்தது. இவர்கள் நுழைந்து விட்டால் நாம் எப்படி?
ஆனால் முதல் அழைப்பே எனது பெயராக இருந்ததால் எனது தைரியம் அதிகமானது. தொலைபேசி அழைப்புக் குரலுக்கும் நேரிடையான உருவத்துக்கும் முற்றிலும் வித்யாசமாய் இருந்தார். ஆறரை அடி உயரம். அவர் அருகே செல்வதற்குள் எழுந்து வந்து கை குலுக்கி விட்டு நான் அனுப்பியிருந்த அனைத்து மின் அஞ்சலின் நகல்களை பார்த்து முடித்து விட்டு தொழில் ரீதியான உரையாடலுக்கு வந்தார். உரையாடலை தொடங்குவதற்கு முன் என் இரண்டு கைகளை கேட்டு வாங்கிக்கொண்டு, உள்ளங்கையில் ஒரு உலோகம் போன்ற ஒரு பொருளை என் உள்ளங்களையில் வைத்தார். கை போன்ற வடிவமான அந்த உலோகத்தில் ஆங்கில எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்டு கட்டளை வடிவில் இருந்தது. அதை என் உள்ளங்கையில் அழுத்தி வைத்துக் கொண்டு சத்திய பிரமாணம் போல் என்னைச் சொல்லச் சொன்னார்.
” இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் ஏமாற்ற மாட்டோம். தரத்தில் உறுதியாய் இருப்போம். நமது நட்பையும், நம்முடைய தொழில் உறவையும் வளர்க்க உதவியாய் இருக்கும் நம்முடைய இறைவனுக்கு நன்றியாய் இருப்போம்” எனக்கு வியர்த்து விட்டது. அதற்குப்பிறகு அவர் தங்கியிருந்த நாட்களில் அவரை சந்திக்கும் போது அவர் ஹிப்ரூ மொழியில் உள்ள புத்தகத்தை படித்துக் கொண்டிருப்பார். அவர் பேச்சின் மூலம் இஸ்ரேல் மக்களின் கலாச்சாரம், அவர்களின் மதம் குறித்த அக்கறை, போன்ற பலவற்றையும் என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. சுருக்கமாகச் சொன்னால் தொழில் முக்கியம். நம் பராம்பரியம், கலாச்சாரம், தாய்மொழிப்பற்று போன்றவை ரொம்பவே முக்கியம் என்பதை உணர்ந்து கொண்டேன்.
இவரை சந்தித்த இரண்டு நாட்கள் கழித்து தான் குழந்தைகளின் பள்ளியில் இருந்து அந்த பெற்றோர் கூட்ட அழைப்பு வந்தது. பெற்றோர் கூட்டத்தில் கலந்து கொள்ளும் ஒவ்வொருவரும் உள்ளேயிருந்த வருகை பதிவேட்டில் கையெழுத்திட வேண்டும். மனைவி உள்ளே நுழைய நான் தப்பித்து வெளியே வந்து கொண்டிருந்த போது என் குழந்தைகளின் வகுப்பு ஆசிரியை வெளியே வந்து கொண்டிருந்த என் கைகளை பிடித்து நிறுத்தினார்.
“நானும் வருடா வருடம் பார்க்கின்றேன். ஓடிப்போய் விடுகிறீர்களே? என்னை எத்தனை கேள்விகள் கேட்கிறீர்கள்? இங்கு உட்கார்ந்து கேட்கலாமே? என்று இழுத்துச் சென்று அமர வைத்து விட்டார். வேறு வழியில்லை? அவரைச் சொல்லியும் குற்றமில்லை? ஒவ்வொரு நாளும் குழந்தைகளை பள்ளி முடிந்து நான் அழைக்கச்செல்லும் போது அங்கு நடக்கும் அத்தனை சமூக முரண்பாடுகளை கண்டு ரசிக்கும்பொருட்டு கூட்டம் குறைந்ததும் போய் அழைத்து வருவேன். குழந்தைகளை அழைத்துக்கொண்டு செல்ல வரும் பெற்றோர்களின் வாகனங்கள் பள்ளியின் உள்ளே நுழையும் போதே டாப் கியரில் தான் வருவார்கள். பள்ளியின் நுழைவு வாயிலில் இருக்கும் வயதான நபரால் ஒரு அளவிற்கு மேல் கத்த முடியாது.
ஒவ்வொருவரும் அடுத்தவர்கள் தங்களின் வாகனங்களை எளிதில் எடுத்துவிட முடியாதபடி அலங்கோலமாய் நிறுத்துவார்கள். மணிச்சத்தம் கேட்டதும் விழுந்தடித்துக்கொண்டு ஓடுவார்கள் மற்றவர்கள் தங்கள் குழந்தைகளை அழைத்துச் சென்ற பிறகு வகுப்பு ஆசிரியை அருகே சென்று வணக்கம் சொல்வதுண்டு. சற்று ஆசவாசமாய் நிற்கும் வகுப்பு ஆசிரியை என்னைக் கண்டதும் சிரித்து விடுவார். மிக மிக நல்ல ஜீவன். வாங்கிக்கொண்டிருக்கும் நம்ப முடியாத மிகக் குறைந்த சம்பளத்திற்கு அர்பணிப்புடன் உழைத்துக் கொண்டிருப்பவர்.
இரண்டாம் கட்டத் தேர்வு முடிந்து மதிப்பெண் அட்டையை எனக்கு கொடுப்பதற்கு முன்னால் உங்கள் பெண் வகுப்பில் முதல் ரேங்க் எடுத்துள்ளார் என்றார். ” ஏற்கனவே எடுத்த முதல் ரேங்க் குழந்தை இப்போ என்ன ரேங்க் எடுத்துள்ளார்?” என்று கேட்க சிரித்துக் கொண்டே நகர்ந்து விட்டார்.
எந்த சூழ்நிலையிலும் குழந்தைகளின் ரேங்க் குறித்து நான் அக்கறைபட்டுக் கொள்வதே இல்லை. சற்று மிரட்டல் கலந்த அன்பான அறிவுரையை மட்டும் அவர்களிடம் இயல்பாக சொல்லி வைப்பேன். என்னைப் பொறுத்தவரையில் ஐந்தாவது படிக்கும் வரையில் அவர்கள் குழந்தைகள். ஆறாவது முதல் தான் அவர்களின் அத்தனை சமூகப்பொறுப்பும் தொடர்ந்து பத்தாவது படிக்கும் போது ஒரு அளவில் வந்து முடிகின்றது. மேற்கொண்டு இரண்டு வருடங்கள் தான் அவர்களின் வாழ்க்கையை தீர்மானிக்க வேண்டிய கட்டாயம் மற்றும் அவசியம் எனக் கருதுபவன்.
ஐந்தாவது படிக்கும் வரையிலும் அவர்களின் ஒழுக்கம் சார்ந்த நடவடிக்கைகள், அதிலும் புரிந்து படிக்க வேண்டியதன் முக்கியத்துவம், உடை குறித்து, குடும்ப சூழ்நிலை குறித்து, சுகாதார பழக்கவழக்கங்கள் குறித்து உணர்த்தி விட்டாலே அவர்களின் சுய சார்பு சிந்தனை கூர்படுத்தப்பட்டு விடும். இதைத்தான் என் குழந்தைகளுக்கு கற்றுக் கொடுப்பதில் ஆர்வமாய் இருந்தேன்.
பெற்றோர் ஆசிரியர் கூட்டம் நடக்கப் போகும் அறையின் உள்ளே சென்று அமர்ந்தேன். அறையின் உள்ளே முன்னூறு பேர்களாவது இருப்பார்கள். சந்தைக்கடையை விட சத்தம் அதிகமாக இருந்தது. பள்ளியின் தாளாளர் வந்தார். அருகே நிர்வாகத்தை நிர்வாகித்து வரும் அவர் மனைவி. இரு பக்கமும் மற்ற வகுப்பு ஆசிரியைகள் வந்து அமர்ந்தனர்.
கூட்டத்தின் தொடக்கத்தில் பேசிய தாளாளர் “ சென்ற வருடம் செய்த சாதனைகள் குறித்து விளக்கி விட்டு, நடைமுறையில் கொண்டு வந்துள்ள மாற்றங்களை சொல்லி விட்டு மேற்கொண்டு உங்கள் ஆலோசனைகளைச் சொன்னால் சிறப்பானதை நடைமுறைபடுத்த வசதியாக இருக்கும் ” என்றார்.
முதல் நபர் எழுந்தவர் ” வீட்டில் எப்போது பார்த்தாலும் ஜெட்எக்ஸ் பார்த்துக்கொண்டே இருக்கிறான். நீங்கள் தான் சொல்லி கண்டிக்க வேண்டும்” என்றார். வேறு சிலரும் அதையே ஆமோதித்தார்கள். விரிவாக அது குறித்து ஐந்து நிமிடங்கள் சம்மந்தப்பட்டவர்கள் பேசிய பிறகு புரிந்தது பையன் உள்ளே நுழையும் போது பேசியவரின் மாமியார் சீரியல் பார்த்துக் கொண்டுருப்பாராம். பையன் உள்ளே நுழைந்ததும் ரிமோட்டில் கை வைத்து விட ஏக களேபரங்கள். மாமியார் புலம்பல் ஒரு பக்கம். பையன் அட்டகாசம் ஒரு பக்கம். இவர் அலுவலக டென்ஷனை காட்டி விட்டு சாப்பிடாமலேயே சென்று விடுவார்? என்னவொரு சமூகப்பிரச்சனை?
குழந்தைகள் வீட்டுக்குள் வந்ததும் எந்திரமாய் மாறி படிக்க உட்கார்ந்து விட வேண்டும். பொதிமூட்டையாய் சுமந்து வந்த புத்தகசுமை தந்த உடல்வலி ஒரு பக்கம். வயதுக்கு மீறிய பாடம் என்ற பெயரில் ஆங்கில மொழி மறுபக்கம். வேறு என்ன செய்ய முடியும்?.
அடுத்தவர் எழுந்தார். “மற்ற எல்லா பள்ளியிலும் ஆங்கிலத்திலேயே சகஜமாக பேச உரையாட வைக்கின்றார்கள். ஆனால் இங்கு ஆங்கிலவழிக்கல்வி தான் பேரே ஒழிய எங்களால் பெருமைபட்டுக்கொள்ள முடியவில்லை? “ என்றார்.
பாருங்கள் பேசும் மொழியில் பெருமை சிறுமை? இவர் பேசி முடித்த போது என் குழந்தைகளின் ஆசிரியை என்னைப் பார்த்து சிரித்தார்.
மம்மி என்றால் பிணம் என்ற அர்த்தத்தை எத்தனை பேர்கள் புரிந்துள்ளார்கள். ஒரு தடவை என்னைக் கண்டதும் ஆசிரியை உள்ளே இருந்த குழந்தைகளிடம் ” உங்க டாடி வந்துட்டாங்க? என்று தயார் படுத்திய போது குழந்தைகளை தனியாக அமரவைத்து விட்டு ” ஆங்கில வழிக்கல்வி என்பது அவர்களின் பாடத்துக்கு மட்டும் தான். எங்கள் உறவுகளை அழைக்க அல்ல”.: என்றதும் பதில் பேசாமல் உள்ளே வேகமாக சென்று விட்டார்.
அடுத்தவர் பேச எழுந்தார். “ நீங்கள் ஏன் ப்ரென்ச்,ஜெர்மன் சொல்லிக்கொடுக்க மாட்றீங்க?” அவரை வியப்புடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். மேலும் தொடர்ந்து கொண்டுருந்த விவாதங்கள் என்னை கிட்டத்தட்ட நாம் இங்கிலாந்தில் இருக்கிறோமா? என்று நம்பும் அளவிற்கு இழுத்துக் கொண்டு சென்றது.
ஆண்டவன் அந்த இடத்தில் ஒருவரை என் சார்பாளனாக கொண்டு வந்து நிறுத்தியிருந்தார். குட்டையாக இருந்தார். ஆனால் அவரின் குரல் அந்த அறை முழுவதும் கேட்டது. அவர் தொடங்கிய போது சலசலத்த மற்ற குரல்களையும் அவர் குரலின் சக்தி தடுத்து நிசப்தமாக மாற்றியது.
” இங்குள்ள அனைவரின் பிரச்சனை முதல் வகுப்பு வருவதற்குள் தங்களுடைய குழந்தைகள் தெளிவான ஆங்கிலத்தில் பேசி விட வேண்டும். அத்துடன் மற்ற மொழிகள் பேசினால் இன்னும் சிறப்பு. அவரவர் வீட்டில் நடக்கும் பிரச்சனைகளுக்கும் வகுப்பாசிரியர்கள் வீட்டுக்கு வந்து கவனித்துக் கொண்டால் நல்லது என்பதாகத்தான் பேசினார்கள். ஜனநாயகம் என்ற பெயரில் நாம் நம்முடைய அடிப்படை கடமையை மறந்து விட்டு யோசிப்பது போல் எனக்குத் தோன்றுகிறது. நம்முடைய மொத்த பிரச்சனைகளையையும் குழந்தைகள் படிக்கும் ஆங்கிலம் ஒன்றே தீர்த்து விடும் என்பதில் உறுதியாய் இருக்கின்றோம். இது போன்ற பிரச்சனைகளை நாம் அணைவரும் நம் குடும்பம் சார்ந்ததாகவே அல்லது நம்முடைய குழந்தைகள் சார்பாக கருதிக்கொண்டிருப்பது எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. குழந்தைகள் அணைவரும் உடனடியாக பில்கேட்ஸ் உடன் வணிக ஓப்பந்தம் போட வேண்டிய அவசியத்தில் இருப்பது போல் பறந்து கொண்டுருக்கிறீர்கள். இந்தப்பள்ளியில் நடக்கும் தேசியக் கொடி மரியாதையை எத்தனை பேர்கள் பார்த்து இருக்கீங்க.? அப்போது உறுதிமொழி வாசிக்கும் குழந்தைகளை நீங்கள் எத்தனை பேர்கள் கவனித்து இருக்கீங்க? அந்த குழந்தைகள் தமிழில் சொல்லும் போது வரும் கம்பீரமான வார்த்தைகள் ஆங்கிலத்தில் மறுபடியும் அதையே சொல்லும் போது ஏன் தடுமாறுகிறார்கள்? இதற்காக வகுப்பாசிரியர் தேர்ந்தெடுத்த முதன்மை மாணவர்களுக்கே இது போன்ற பிரச்சனைகள் என்றால் கல்வியில் சராசரி மாணவர்களின் நிலைமை எப்படி இருக்கும்? " எனக் கெள்விகளைத் தொடுத்தவர் சற்று இடைநிறுத்தி மீண்டும் தொடர்ந்தார்.
"நம்முடைய குழந்தைகள் ஆங்கிலத்தில் தான் பேச வேண்டும் என்று நினைப்பவர்களில் எத்தனை பேர்களுக்கு முழுமையாக ஆங்கிலம் பேசத் தெரியும்? நாம் அணைவரும் நம்முடைய குழந்தைகளுடன் தமிழில் தான் பேசிக் கொண்டுருக்கிறோம். ஒன்றாவது படிக்கும் குழந்தை ஜெர்மன் மொழி படித்து என்ன சாதிக்க முடியும்? தங்கள் வீட்டுக்கு வரும் உறவினர்களிடம் ஆங்கிலத்தில் பேசி தன்னுடைய புலமையை காட்ட வாய்ப்புள்ளதா? வருகின்றவர்களுக்கு ஆங்கிலம் தெரியுமா? என்னுடைய குழந்தை இந்திரா நூயியாகவோ, நாராயண மூர்த்தியாகவோ, பில்கேட்ஸ் ஆகவோ வர விரும்பவில்லை. எங்கள் குழந்தைகளாகவேத்தான் வளர்க்க விரும்புகிறோம். மொழி புலமை என்பது என்ன தான் கற்றுக்கொடுத்தாலும், நீங்கள் எதிர்பார்க்கும் சரளம் வந்து விடாது. அதற்கான சூழ்நிலை அந்த குழந்தைகளுக்கு கிடைக்க வேண்டும். ஆங்கிலக்கல்வி மூலம் தான் நம் குழந்தைகள் வாழ்வில் ஜெயிக்க முடியும் என்றால் இன்று அமெரிக்காவில் உள்ள அனைத்து தமிழ்நாட்டு மாணவர்களும் சர்ச் பார்க் கான்வென்ட் போன்ற பள்ளியில் இருந்து தானே போயிருக்க வேண்டும்? நம்முடைய வாழ்க்கை சூழ்நிலைகள் ஒவ்வொன்றும் இயல்பாகவே குழந்தைகளுக்கு பல புதிய விசயங்களை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டேதான் இருக்கும். நீங்கள் அந்த சூழ்நிலையை அவர்களுக்கு உருவாக்கி, உங்கள் ஒத்துழைப்பையும் அளித்தாலே போதுமானது. இங்கு குழந்தைகளின் ஓழுக்கம் பற்றி எவருமே பேசவில்லை. தலை இல்லாத முண்டமாய்த்தான் உங்கள் குழந்தைகளை வளர்க்க விரும்புகிறீர்களா? உங்கள் குடும்ப சூழ்நிலையை அவர்களுக்கு புரிய வையுங்கள். அவர்களின் விருப்பு வெறுப்புகளை காது கொடுத்து கேளுங்கள். அவர்களை உங்கள் பொருளாதார சவால் வாழ்க்கையில் பங்கெடுத்துக்கொள்ள வையுங்கள்." அந்த இடத்தை உண்மையின் குரல் ஆகர்சிப்பதாக உணந்து கொண்டிருந்தேன்.
"உங்களின் ஒரு குழந்தை உங்கள் வீட்டில் செய்கின்ற பிரச்சனைகளை கண்டு அலறுகின்ற நீங்கள் முப்பது நாற்பது பேர்களை வைத்து ஒரு நாள் முழுக்க பாடத்தையும் பண்பையும் போதிக்க வேண்டிய ஆசிரியர்களைப் பற்றி எப்போது புரிந்து கொள்ளப் போகின்றீர்கள்? என் குழந்தை இவர் போல ஆக வேண்டுமென்று உங்களால் சாதிக்க முடியாததை உங்கள் குழந்தைகள் மேல் ஏன் திணிக்கீறீர்கள்? இன்று பணம் கட்டி படிக்க வைக்கும் உங்களின் வாழ்க்கை திடீரென்று வேறொரு சூழலில் மாறும் போது என்ன செய்யப் போறீங்க? அப்போது உருவாகும் உங்களின் சராசரி வாழ்க்கைக்கு அவனை கொண்டு வர முடியும் என்று நம்புகிறீர்களா? நீங்கள் குழந்தைகளை சார்ந்து இருக்க வேண்டிய சூழ்நிலை வரும் பட்சத்தில் மிகப் பெரிய தலைமுறை இடைவெளி உருவாகாதா? இத்தனை போட்டி நிறைந்த உலகத்தில் ஒழுக்கமாக வளர்ந்த குழந்தைகள் மட்டுமே உங்கள் அருகில் இருந்து கவனிக்க முயற்சிப்பார்கள். இல்லையென்றால் வெளிநாட்டில் வேலையில் இருக்கும் குழந்தைகளை நீங்கள் கணினி மூலம் மட்டுமே கண்டு கொள்ள முடியும். நீங்கள் ஏக்கத்தை மட்டுமே சுமந்து எஞ்சிய நாளை கழிக்க விருப்பமா? " அவரது குரலைத் தவிர வேறெதுவும் அங்கு கேட்கவில்லை.
" பணம் முக்கியம், பணத்தை சம்பாரிக்க படிப்பு அதை விட முக்கியம். போட்டியில் முந்திவர மொழி அறிவு மொத்தத்தில் முக்கியம், இதையெல்லாம் விட சுப்பையா மகனாக முனியாண்டி மகனாக அவரவரின் குடும்ப பாரம்பரிய பெருமையும் முக்கியமல்லவா. நம் நாட்டுக்கு விசுவாசமான ஒரு நல்ல குடிமகனாக அவர்களை வளர்க்க உங்களுக்கு விருப்பமில்லையா? மற்ற நாடுகளை ஒப்பிட்டு பேசிய நீங்கள் ஏன் அந்தந்த நாடுகளில் உள்ளது போல் கட்டாய ராணுவ பயிற்சிக்கு ஆதரவு அளிக்க மாட்டேன் என்கிறீங்க. உங்கள் ஒவ்வொருவரின் விருப்பங்களையையும் இந்த பள்ளி நிர்வாகம் செயற்படுத்த நினைத்தால் இது எங்கே போய் முடியும்? சராசரி குடும்பத்திலிருந்து வந்து படிக்கும் மாணவனாய் மேலேறி வர முடியுமா?."
உண்மைகளைத் தொடர்ந்து பேசிய அம்மனிதரை, கட்டிப்பிடித்து பாராட்ட வேண்டுமென எண்ணியவாறு பள்ளியின் நுழைவு வாயிலின் அருகே நின்று கொண்டிருந்தபோது அந்த வழியாக போய்க் கொண்டிருந்த என் பள்ளித் தோழன் முருகேசனை நீண்ட நாளைக்குப் பிறகு சந்தித்தேன். நான் பல நிறுவனங்கள் மாறினாலும் பொருளாதாரத்தில் ஏற்றத்தாழ்வோடு போராடிக் கொண்டிருந்தாலும் என்னைப் பொறுத்தவரையிலும் முருகேசன் ரொம்பவே வித்யாசமானவன். அவனின் முதலாளி ஆறுமுகம் கதை அதைவிட சுவராஸ்யமானது
